Dus… deze noten zijn Braziliaans, toch?

Goede vraag! Eigenlijk halen we onze paranoten uit een ongelooflijk indrukwekkend gebied in het Amazonegebied dat grenst aan Bolivia en Peru. De gemiddelde populatie paranotenbomen is slechts één boom per hectare, of tienduizend vierkante meter. Een paranootboom kan wel vijftig meter boven de andere vegetatie uitsteken en sommige zijn meer dan tweehonderd jaar oud.

Hoe groeien paranoten en hoe worden ze geoogst?

Hoog in de top zitten de vruchten van de boom. Deze vruchten lijken een beetje op een kokosnoot met een harde schil (zie foto hieronder), en binnenin de vrucht vind je verschillende noten (meestal zo'n twintig). De vruchten zijn zwaar en vallen op natuurlijke wijze naar beneden als ze rijp zijn.

Als de vruchten eenmaal op de grond zijn gevallen, kunnen ze met de hand worden verzameld. Tussen december en februari gaan lokale verzamelaars het Amazonewoud in om ze handmatig te rapen. Deze verzamelaars dragen de noten in manden op hun rug naar lokale opslagplaatsen. Om de noten uit de vruchten te oogsten snijden de verzamelaars de vruchten open met machetes.

Bijna klaar dan?

En hier vindt dan het bijzondere (en BRC-gecertificeerde) proces plaats. Om de noten te kunnen pellen, moeten ze worden gedroogd, gestoomd, vervolgens 24 uur in een oven van 80 graden Celsius worden gelegd en vervolgens met de hand worden geselecteerd als laatste kwaliteitscontrole. Het drogen gebeurt op speciale houten planken die boven elkaar zijn gestapeld met ruimte voor circulatie; heel belangrijk in het plaatselijke vochtige klimaat. De lege doppen worden gebruikt om de ovens voor het stoomproces op te wekken, wat betekent dat elk deel van de paranoot een toepassing heeft!

Het kostbare ecosysteem

En terwijl we genieten van deze smakelijke lekkernij, laten we onze gedachten afdwalen naar die groene, weelderige monumentale bossen die deze speciale paranootboom herbergen. De oogst van de noot kan elk jaar verschillen door veranderende klimaat- en milieuomstandigheden. De zorg voor het gebied is essentieel voor de bescherming van zeldzame ecosystemen en de dieren die er leven. De bomen worden bestoven door speciale bijensoorten en de agouti, een lokale knaagdiersoort die enigszins op capibaras lijkt, draagt ook zijn steentje bij aan de instandhouding van de biodiversiteit. Hun kaken en tanden zijn supersterk, waardoor ze het enige lokale dier zijn dat de taaie buitenschalen kan kraken en kan genieten van deze noten.